Hier Junior weer aan het toetsenbord.

Het blijft me verbazen hoe moeilijk het is om met de pootjes over de blokjes te gaan.

Mijn vrouwtje had blijkbaar een berichtje gekregen uit het asiel om te horen hoe het met me gaat. Dus stuur ik jullie even een berichtje om te laten weten dat met mij alles goed gaat. Eigenlijk zelf beter als goed.

Het was me eigenlijk een beetje ontgaan, met de feestdagen, het nieuwe jaar en al dat wandelen waren het drukke weken voor mij. Ik moest de boom goed bewaken, want er zaten ook pakjes bij voor mij. Wel gek zo’n boom in huis, die rook helemaal niet naar natuur en ik mocht mijn poot er niet tegen heffen.

Dus zo flink als ik ben, hef ik mijn poot enkel tegen bomen die wel heerlijk ruiken.

Maar nu heb ik wel weer tijd om kort mijn verhaal te doen.

Het leven Jos, is mij positief gezind. Ik ben terechtgekomen in een hartelijk warm gezin, waar ik in het middelpunt van de belangstelling sta. Alles wat mijn baasjes organiseren is gebaseerd op mijn aanwezigheid. Elke uitstap mag ik mee. Al is het maar even om het kleine meisje weg te brengen naar wat zij school noemen. Daar wordt het meisje getraind en moet zij luisteren net als ik. Stilzitten, luisteren en oefeningen doen. Ze wordt wel een flinke mens.

Ik ben onlangs voor het eerst naar de dierentuin geweest, wat was me dat! Ik zag daar dingen die ik nog nooit zag en was echt heel nieuwsgierig. Al die gekke dieren! Ik wist niet dat het bestond.

In de zoo heb ik ook waterhonden, of zoiets, gezien. Jos… die hadden geen poten, geen haren, sprongen heel hoog en hadden een heel aparte blaf. Wat konden die waterhonden toch mooie kunstjes. Er liepen ook van die kleine mensen rond in een pels, ze slingerden van de ene koord naar de andere en deden hele rare dingen.  Baasje zei dat ze de aap uithingen, maar ik zag niets uit hun pels hangen hoor. Ik denk dat baasje zo’n glazen fietsje op zijn neus nodig heeft. Toch ben ik blij dat ik gewoon een hond ben.

Ondertussen heb ik ook al wat kilometers gewandeld. Ik vind enkel die lange koord maar niets. Ik hou meer van de vrijheid en loop liever verderop. Baasje denkt er wel anders over, hij heeft liever dat ik kort bij hem loop en dan geeft hij me snoepjes en lieve woordjes als ik dat ook doe.

Maar je kent me hè Jos. Na het snoepje, dan loop ik toch weer even wat verder door. Er valt hier ook zoveel te snuffelen en ik moet het allemaal geroken hebben.

Voetballen en frisbee spelen is ook mijn favoriete bezigheid, maar dat mag enkel in de tuin. Ik had ook zo’n gele kleine bal gevonden, maar dat vonden mijn baasjes niet leuk. Ze hebben me uitgelegd dat het slecht voor me was, dus die bal is nou verdwenen.

Verder ben ik nog steeds de koning in huis. Als mijn mensjes naar het lichtgevende raam kijken eis ik dikwijls gewoon de aandacht op, ga ik op hun schoot zitten en duw ik met mijn poot het venster uit. Ik vind dat zo grappig, want ik geef hen dan zoveel likjes dat ze het lichtgevende raam gewoon vergeten en mij constant knuffelen of met me spelen.

Liggen doe ik het liefst gewoon op de grond. Dat hout ligt zo lekker, hoewel… soms profiteer ik ook wel en kruip ik in de mand van mijn baasjes. Dan rek ik mij uit en moeten zij samen in een andere mand zitten. Dat vind ik echt wel grappig.

Goed, ik ga je laten. Het is tijd voor middageten en daarna mag ik weer de benen strekken. Ik stuur je nog wat prentjes van mijn avonturen. Dan kan je deze mee volgen.

Dikke poot en lik,

Junior