Even een update, na 3 maanden!Onze knappe meid wordt vaak aangesproken met hem, hij, zijn. Haar grootte en prachtig, imposant hoofd durven misleiden. Gelukkig heeft ze geen identiteitscrisis, overduidelijk is ze een echte dame. Beetje drama, op tijd en stond hoort erbij.
Maar ze verdient een staande ovatie voor haar weerbaarheid en bereidwilligheid na 6 turbulente jaren.Ze is niet meer bang van geluiden in huis. Ondertussen staat ze te snuffelen of te kijken bij de kookplaat, terwijl de dampkap opstaat en de oven piept. Als het haar teveel wordt, gaat ze beetje verder liggen en observeert wat we allemaal aan het doen zijn. Ze is er graag bij, eender wat we aan het doen zijn.Enkel bij felle regen of onweer heeft ze nog wat ondersteuning nodig. Ze wilt niet meer weglopen of zich verstoppen maar zoekt onze nabijheid op.Het rijden komt niet meer voor, behalve bij bezoek, alhoewel ze na 2 keer al stopt en zelf gewenst gedrag gaat zoeken: knagen of likken, niet aan het bezoek welteverstaan!Ze eet goed, zeker als ze kan werken voor haar eten. Uit een kong, een opgeknoopte handdoek, uitgestrooid op het gras en liefst niet te gemakkelijk! Enkele weken geleden is ze begonnen met zichzelf te wassen, te rollen na het eten en zien we vrolijke huppeltjes tussendoor. Zo fijn om madam stormram, rustig te zien genieten van het leven. Ze komt knuffels vragen, ofwel op een beleefde manier, ofwel gooit ze haar 35kg, zonder enige waarschuwing, volledig tegen ons op. Aaien was eerst spannend maar sindskort kreunt ze luid en rolt op haar rug, soms vliegt ze opeens recht, spurt naar buiten en wilt spelen. Is jullie hart ook net ontploft…Op onregelmatige tijdstippen heeft ze een stressmoment. Het komt nog 3 keer per week voor. In het begin was dit elke dag 1 tot 2 keren. Ze begint te fronsen, haar neus drupt en begint hevig te hijgen. Het is zoeken wat werkt. Soms helpt gerust stellen, soms een likmatje en een enkele keer helpt niks. Het duurt 5 minuten, tot soms 40 minuten… Hopelijk geraakt ze ooit door deze verhoogde stress. Als de frequentie niet blijft minderen, is misschien ondersteuning van medicatie nodig? We wachten af…Buiten zijn, in de tuin of tijdens een wandeling is niet geheel ontspannend voor haar. Nu de eerste lagen stress voorbij zijn, durft ze andere angsten en onzekerheden te tonen. Wandelen op straat doe ik voorlopig niet meer. Ze leunt voortdurend tegen mijn been en is hyperalert. Als ik haar laat snuffelen, lijkt alles wel ok, maar toch heb ik het gevoel dat ze ‘door door door’ wilt, ook in het bos. Aan een stevig tempo, neus tegen de grond en alleen maar ‘vooruit vooruit vooruit’ willen. Honden kruisen of de buurhonden in de tuin verloopt wisselend. Het ene moment denken we: ja! De volgende dag lijkt het alsof niks meer lukt. Maar geduld hebben we! Enfin, zij leert ons geduld te hebben, te vertrouwen op haar en op onszelf. En wat lijkt op een stap achteruit, is eerder een stap in een leerproces dat blijvend zal evolueren en waar we duidelijk het einde nog niet van gezien hebben.We oefenen commando’s en lijnenwerk maar zijn waakzaam haar niet te overbevragen. Want naast geduld, hebben we ook tijd! De leuze hier in huis is dan ook: “niks moet!”Onze dank is groot, voor deze match, ons meisje, Lady Skippy!Groetjes aan iedereen daar!Fred, Karin en Skip
