Alan

Hier een berichtje van Alan. Eindelijk hebben mijn mensen tijd gevonden om jullie te laten weten wat
voor een fantastische hond ik ben! (maar dat wisten jullie al)

Ik ben dus goed terecht gekomen en
heel blij in mijn nieuwe huis. Het huis is iets minder blij want ik heb een deur gesloopt, maar dat was
eigenlijk de schuld van het onweer.
In het begin was alles heel spannend. Bij elk geluidje begon ik te blaffen en ’s nachts alleen zijn was
toch een beetje moeilijk. Maar stilaan geraakte ik aan alles gewend. De tuin was een heel avontuur.
Ik moest de kippen gerust laten, dat was moeilijk. Maar dat zijn gevaarlijke beesten! Als je je snuit
een beetje kortbij houdt, dan pikken ze daar gewoon in! Gelukkig speelden mijn mensen en ik leuke
spelletjes met de bal. Ik kan heel goed apporteren, dat was een verrassing voor mijn baasjes. Na een
tijdje kon ik ook af en toe alleen blijven, maar niet langer dan een uurtje. Maar gaan slapen lukte
steeds beter en nu spring ik ’s avonds direct in mijn mandje (want dan krijg ik een lekker snoepje) en
zonder klagen slaap ik dan tot de morgen. Maar dan moet er wel iemand naar beneden komen, want
anders begin ik de handdoeken en vooral mijn eigen dekens in stukken te scheuren.
Heel in het begin van mijn nieuwe thuis, gingen mijn mensen op vakantie en ik mocht nog niet mee.☹
Toen ben ik 2 weken alleen met mijn jongste mensje in huis gebleven. ’s Nachts mocht ik in haar
kamer slapen en ik heb me dan maar elke avond gezellig op haar bed geïnstalleerd. Zo goed zelfs dat
ze er niet meer bij paste. Toen heeft ze maar een aparte matras voor mij gezorgd. Volgend jaar
mag ik wel mee op vakantie. Want autorijden is ook echt mijn ding!

Wandelen was er eerst nog niet bij. Ik viel uit naar elke hond en blafte dan zonder ophouden.
Wekenlang hebben ze met mij in de voortuin gezeten om te kijken naar alles en iedereen die er
passeerde, zodat ik kon wennen. Daarna wandelden we een paar keer tot bij de buren en na een
tijdje blokje om langs de speeltuin. Dat was nogal wat, want ik trok heel hard aan de leiband en ik
snapte niet onmiddellijk dat het niet mocht. Want anders is er maar één mens in huis die sterk
genoeg is om met mij te gaan wandelen. Maar dan, op een dag, geraakten we tot in het bos en toen
ging er een hele nieuwe wereld voor mij open. Nu wandel ik elke dag minstens een uur door het bos
en de duinen. Mijn baasje heeft dan een lange lijn van tien meter bij, zodat ik naar hartenlust kan
snuffelen en rennen. Uit de plassen diep ik dan stokken op en geen enkele tak is mij te zwaar. Als we
over straat lopen, wandel ik netjes langs hem. En voor we oversteken, ga ik eerst mooi naast mijn
baasje zitten, totdat alles veilig is. Chauffeurs vinden dit zo schattig dat ze heel dikwijls stoppen om
ons over te laten.
Andere honden krijgen altijd mijn volledige aandacht. Eerst blafte ik naar elke hond die ik tegen
kwam, maar omdat dat niet echt beleefd is, heeft mijn grootste mens gezegd dat het niet mag. Dus
dat doe ik nu niet meer. Soms nog een klein piepje of jankje, daar kan ik niets aan doen, het is sterker
dan mezelf. Ik zou zo graag met elke hond willen spelen, maar dat kan niet. Ik heb gelukkig twee
vriendjes: Pépé en Lexi.

Dat zijn twee hondjes in onze familie. We wandelen samen en ravotten in de tuin en we hebben
samen een bezoekje aan de kerstman gebracht. In het begin hadden we soms wat ruzie, maar dat
zijn we al lang vergeten. Kerstmis hebben Pépé en ik samen gevierd en we hebben ons goed
gedragen in de living tussen al die feestvierders. We hadden zelfs cadeautjes voor elkaar. En van
vuurwerk tijdens nieuwjaar ben ik helemaal niet bang. Ik ben immers gewend dat er dag en nacht
geschoten wordt op het militair domein in de buurt.

Ze zeggen hier dat ik heel slim ben. Eén keer iets uitleggen en ik snap het al. Zoekspelletjes vind ik
heel leuk. Buiten zoek ik het balletje (ik vind het altijd!) en binnen snoepjes. Voor een beloning krijg
ik allerlei opdrachtjes. Zit, af en pootje zijn veel te gemakkelijk voor mij. Dus oefenen we los,
wachten, voet, volgen, vrij en nog veel meer. Zo lang ik het leuk vind, leren ze me nieuwe dingen.
Wist je dat ik supergoed kan zwemmen? Spelen in het water vind ik heerlijk. En ik vind het leuk als
we spelen met de tuinslang. Ook al word ik dan kletsnat.
Ik ben best een stoere hond geworden. Ik ben bijna nergens nog bang van. Zelfs niet meer van
zilverpapier of de PMD-zak. Alleen het geluid van de stofzuiger is veel te griezelig voor mij. Dan neem ik liever wat afstand. Zelfs van de dierenarts ben ik niet bang. Die geven me lekkere snoepjes en veel aandacht. Ik had mijn pootje gekwetst en dat genas precies niet goed, dus moesten we naar de
dierenarts. Eerlijk gezegd, toen heb ik toch een beetje geprofiteerd. Als ik even niet genoeg
aandacht kreeg, ging ik in de zetel liggen met mijn pootje over de leuning, zo van, zie eens, ik heb een pijntje.

In het begin was ik mager en at ik wat te weinig, maar nu weeg ik al twee kilo meer, zodat ik er net
iets fitter uitzie. Eerst dachten ze dat ik een Staffordshire was, maar mijn grootste mens kreeg voor
zijn verjaardag van zijn kinderen een DNA-test voor mij en nu blijk ik een kruising Pitbull / Jack Russel
te zijn. Dat maakt mij uniek en daar ben ik heel fier op. Maar het allerbeste nieuws daarvan was dat
ik geen enkele genetische afwijking had!
Er wordt hier wel veel gestoefd over mij hoor! De bomma vertelt tegen iedereen die het wil horen
wat voor een flinke hond ik ben, en mijn grootste mens laat elke keer zien wat ik nu weer heb
bijgeleerd. Ik heb ook al een vaste hondensitter, voor als ze eens langer dan 1,5 uur weg moeten…
Jullie merken het wel hé, ik ben hier met mijn gat, sorry voor de uitdrukking, in de boter gevallen.
Maar nu stop ik met vertellen, want mijn baasje staat klaar met de leiband: we gaan terug op
wandel…

Heel veel pootjes, natte neuzen en dikke knuffels voor al mijn vriendjes in het asiel!
Alan, jullie vroegere keukenchef.