7 jaar geleden – bij mijn eerste bezoekje in het asiel – heeft mijn Sushi’tje (bij jullie heette ze Malice) het heft in eigen poten genomen en me onmiddellijk duidelijk gemaakt dat ze met mij mee naar huis wilde. Met haar kaalgeschoren lijfje en haar pluizige kopje leek ze wel een mini-leeuwtje en had ze dan ook meteen mijn hart gestolen.
Mijn kleine fletskont weet nog steeds heel goed wat ze wil en hoe ze dat moet bereiken:
’s Morgens (of soms al midden in de nacht natuurlijk) een neus in mijn gezicht komen duwen omdat ze haar eetbordje gevuld wil zien…
Aan de microgolf post vatten tot ik haar warmtekussentje heb opgewarmd dat ik dan tijdens het thuiswerken tussen mij en mijn toetsenbord moet leggen zodat zij er haar poepke op kan komen verwarmen….
De hele dag door knuffeltjes komen vragen en dan haar buikje in de lucht draaien omdat ze daar het liefst geaaid wordt…
Haar ritselende snoeppapiertjes (een hele mand vol – foto in bijlage) bewaken alsof haar leven ervan afhangt…
Naar haar borstel zitten staren tot ik toegeef en minutenlang haar kinnetje kam…
Het tv-scherm blokkeren tot ze haar 10 minuutjes kattentv heeft gehad (eekhoornfilmpjes zijn haar favoriet)…
Sinds wereldkattendag 2024 gaat ze bovendien als BK ‘bekende kat’ door het leven want ze heeft toen met haar adoptieverhaal het belang van Limburg gehaald.
Ik ben dan ook ongelooflijk trots op haar (en ook een beetje op mezelf ).
Van het pittige seniorkatje dat zich verstopte als er iemand binnenkwam en voor het minste uithaalde met haar pootje, is ze opengebloeid tot een kranige en nog altijd energieke oude dame die niets liever doet dan tussen de mensen vertoeven en knuffeltjes in ontvangst nemen.
Moet het nog gezegd dat ik nog steeds héél gelukkig ben met mijn Sushi’tje?
En zij ook met mij, denk ik… nee, weet ik wel zeker
Aan alle asielmedewerkers wil ik nog eens heel erg dank jullie wel zeggen, voor de liefde en goede zorgen waarmee alle viervoetertjes door jullie omringd worden.
Inge en Sushi’tje
