Hoi,

Dit is geen mailtje met een vraag maar met een dank u.
10jaar geleden ben ik gaan alleen wonen en miste ik al snel een buddy bij mij.
Ik ben toen Sloeber bij jullie komen halen.
Er werd mij gezegd dat het geen katje was om zonder handschoenen aan te pakken, knuffelen zal hij niet snel doen en ik moest zeker oppassen met kinderen.
Mijn mama die er bij was nam mij nog even apart om te proberen mij te overtuigen om een makkelijkere, jongere kat te nemen. Sloeber was namelijk ‘al’ 6jaar.
Koppig als ik ben, bleef ik bij Sloeber! Hij moest met mij mee naar huis. En achteraf bekeken was het niet mijn koppigheid maar het lot! Eenmaal thuis was dit de liefste, meest knuffelige kat die ik me ooit had kunnen wensen! Als ik thuiskwam van het werk, stond hij me al spinnend op te wachten en gaf me direct kopjes!
Die stress van dat asiel was niets voor hem en hij liet me duidelijk tonen dat hij me dankbaar was.
We hadden elkaar gekozen en gevonden.

Vorige week heb ik jammer genoeg afscheid moeten nemen van mijn beste vriend.
Dit doet nog steeds zo veel pijn en ik mis hem nog steeds verschrikkelijk hard.
Zelfs mijn vrienden en familie moesten bij dit verlies huilen, omdat dit zo een speciale kat was.
Maar het is dankzij jullie werk dat ik 10jaar lang heb mogen genieten van mijn Sloebertje!
Dus jullie mogen zeker trots zijn op wat jullie doen. Jullie zorgen ervoor dat zowel de dieren als de mensen gered worden.
Dankjulliewel!!!

Laura De Dooy