Ooo wat blonken haar oogjes toen ze de vogel zag, maar het blijft bij kijken en dat doet ze liefst vanuit alle mogelijke hoeken.

Ze doet ondertussen precies alsof ze hier al jaren woont,  ik had dat niet zo snel verwacht.  Ze voelt zich helemaal thuis.

Bij het eten moet ik wel langs haar blijven staan,  want als ik wegloop komt ze gelijk met me mee terug,  bang dat ze al het leuke gaat missen.  Maar geen nood als ik smorgens haar terug zie, is al het eten wel verdwenen.  Dus laat ik haar maar gerust,  niet dwingen.

Het is echt een schatje om in huis te hebben we gaan veel plezierige tijden tegemoet.

Ik ga haar naam niet veranderen het blijft selfinas

Groeten