Mona is een zotte doos, speelt altijd graag en was té pushy naar Mini toe en Mini heeft het ons ook niet makkelijk gemaakt maar met wat begeleiding, zijn ze intussen goede vriendinnetjes. Er is wel eens geblazen maar nooit gevochten. Mini doet wel alsof ze een eenzaat is maar eigenlijk geniet ze wel van de aandacht van Mona. Als die haar eens niet begroet, gaat ze ongerust kijken waar Mona ligt. Kopjes en likjes zijn standaard geworden en onder Mona’s onophoudelijke begeleiding, beginnen ze samen regelmatig eens te spelen.
Mona geniet zeker van knuffels, haar motortje draait vrijwel onmiddellijk en blijft draaien tijdens het spelen. Borstelen heeft ze wel graag, zolang ze de borstel niet ziet maar ’t betert.
Ze heeft best wel te een bol buikje (maar Mini is wat te mager en een moeilijke eter dus moeilijk om eten te controleren) maar sinds 2 weken heeft ze eindelijk deftig buiten gespeeld met mij en mee de perimeter afgewandeld en sindsdien is haar wereld buiten opengegaan en crossen ze geregeld rond, voor of achter Mini of alleen.

Ze vertrouwt me en wordt graag overal geknuffeld, ook op haar buikje maar heeft toch trauma. Ze begint stilaan te wennen aan 2 handen gelijk rond/aan haar (zonder dat ze zich opspant of panikeert) met knuffelen en haar eens op zetel of bed zetten. Mijn hoofd mag ook stilaan dichterbij haar komen maar dat is toch nog een hekel puntje. De TV is intussen geen probleem meer en zelfs als er bezoek is, blijft of gaat ze intussen ergens in het zicht op haar gemakje liggen. Kortom, ik denk dat beide poezen hier gelukkig zijn. In bijlage enkele foto’s.