Chayenne

Hoi tweevoeters,

Hier een mailtje van Chayenne, je weet wel, die dolle Staffordkruising die een tijdje bij jullie was.  Ik wou jullie effe een update geven over de eerste weken bij mijn nieuw gezin.  Tot nu toe heb ik het best wel naar mijn zin.  Ik had gehoord dat mijn bazin me niet in de zetel wou laten, maar dat heb ik dan maar genegeerd.  Ik nestel me gezellig elke avond tussen Tom en Anja in.  Tot dat Jette naar beneden komt natuurlijk, want daar ga ik gewoon op liggen ;-).  De eerste avond heb ik ook zelf mijn mand in de zetel gezwierd, kwestie van mijn mensen effe duidelijk te maken waar ik wil liggen.

Ze willen me wel nog een andere naam geven (naar Chayenne luister ik toch niet) maar ze komen niet echt overeen welke naam ze moeten geven.

De eerste week heb ik me maar superbraaf gedragen (en dat doe ik eigenlijk nog altijd), kwestie van een goede eerste indruk te maken.  Jammer genoeg had ik me wel zeer gedaan aan mijn pootje door in het donker ergens op te trappen.  Maar toen ik zag hoeveel aandacht ik daardoor kreeg, heb ik maar beslist om elke keer ik niet genoeg aandacht krijg, eventjes terug te gaan manken.  ;-).  Ze hebben het niet door, ook al trek ik regelmatig zonder problemen een spurtje in de tuin.

Me oppakken, dat laat ik niet toe.  Blijkbaar heb ik daar toch vroeger iets mee meegemaakt.  Alleen door Jette heb ik me eens laten oppakken en mee naar boven laten nemen.  Toen hebben we heel de avond gezellig op haar bed gelegen.  Maar toen wou ze me terug naar beneden brengen en dat zag ik echt niet zitten.  Uiteindelijk hebben ze me in een wasmand gezet en zo de trap afgedragen.

Ik heb al de meeste gezinsleden ontmoet en ben bij allemaal even enthousiast.  Ben zelfs al bij de bomma op bezoek geweest.  (maar daar mocht ik niet in de zetels :-().

Wandelen vind ik ook tof.  Ik begrijp wel niet goed waarom mijn baasjes telkens een ander wegje inslaan als  we in de verte een soortgenoot zien afkomen?  Als we langs een huis wandelen waar een hond zit en die begint te blaffen, dan ga ik toch terug aan de andere kant van de straat lopen.

Spikey van bij ons langs heb ik ook al ontmoet.  Da’s een klein, wit bolletje wol dat nogal hard keft als hij mij ziet.  Maar ik negeer dat dan compleet.

Kortom, mijn mensen zijn best wel blij met mij.

Heel veel pootjes aan iedereen in Genk en speciaal voor Sofie een heel dikke natte knuffel!En natuurlijk ook de groetjes van Jette, Jarne, Tom & Anja en co.