Hey iedereen,

Kennen jullie me nog? Ik was een maand lang jullie keukenhondje, Wesley de Westie. Ja, inderdaad, degene die alles eens wilde voorproeven … 😉

Ik ben intussen veranderd hoor. Eerst en vooral heet ik nu Lou. Maar ook mijn streken heb ik laten varen. Ik pik geen eten meer. Al moet ik toegeven dat ik er soms wel met de slippers van mijn baasjes vandoor ga. Maar da’s een plagerijtje. Je weet wat ze zeggen: baasjes plagen is liefde vragen!

Intussen is het al een dikke drie maanden geleden dat ik met een klein hartje en mijn staart tussen mijn pootjes vertrok in dat grote ding op ronde poten. Wat was ik bang toen! Ik heb een beetje geweend, maar gelukkig was mijn nieuwe bazinnetje er. Ze aaide me en beloofde dat alles goed zou komen. Destijds kon ik dat maar moeilijk geloven, maar het bleek waar! We reden naar een fijn huisje in Stevoort waar ik mijn eigen mandje kreeg. En speeltjes! Ik heb veel balletjes, een knuffelkonijn, en mijn beertje ‘Mini-Lou’. Ik ben zuinig op mijn vriendjes hoor. Ik maak ze niet stuk, maar breng ze graag naar de tuin. Zo kunnen ze ook wat van de zon genieten.

Zelf doe ik niks liever dan aan mijn kleurtje werken. Al blijf ik even wit. Dan ga ik soms eens lekker rollen in het gras, kwestie van eens een andere look uit te proberen. Over het buitenleven gesproken, ik heb iets belangrijks ontdekt. Dat vreemde ding dat ik om mijn lijfje kreeg en waar ik echt geen fan van was, dient blijkbaar om op ontdekking te gaan. De eerste keren vond ik het doodeng. Maar intussen voel ik me heel stoer als ik de weg verken voor mijn baasjes. Oké, die staan weleens zuchtend te wachten op mij. Maar da’s om een goede reden: ik moet toch markeren dat het mijn terrein is? En er is zoveel te zien en te ruiken! Soms kom ik andere honden tegen. Die zijn niet altijd even beleefd, maar ik blijf dat wel. Ik zet geen grote muil op. Met tactvol snuffelen kom je toch veel verder? Gisteren heb ik wel iets akeligs meegemaakt: een gigantisch beest dat ‘meeeuuuuh’ naar me riep. Daar was ik toch even niet goed van. Mijn baasje zei dat het een koe was, maar ik hoefde het zelfs niet te weten en stapte maar snel verder.

Ziezo, nu zijn jullie een beetje op de hoogte. Ik hoop dat het goed gaat met jullie. En nog eens sorry voor mijn boevenstreken destijds. Het was maar om te lachen. Doe de anderen de groetjes hè! Zitten er nog veel oude bekenden binnen? Dat ze maar niet wanhopen. Want er kan écht elk moment een baasje met zo’n ding op ronde poten komen aanrijden om hen mee te nemen naar een nieuw leven. Zeg maar dat ik het gezegd heb.

Liefs,

Lou