Hallo Jos,
Hier een mailtje van Angel : hallo lieve asielmensen, ik ben nu zo’n 2,5 maand bij mijn nieuwe ouders, en volgens mij heb ik hun harten helemaal veroverd. De eerste weken was ik er niet zo zeker van dat ik wel zou mogen blijven, waardoor ik snel getriggerd werd (zo heb ik meerdere zakken potgrond gesloopt, en ook de tuinslang zal nooit mijn vriend worden, ik kan het gewoon niet helpen).
Nu we wat weekjes verder zijn begin ik meer van mezelf te laten zien, in het begin was ik eerder afstandelijk, ik vroeg weinig aandacht, maar stilaan begon ik de knuffels van mama leuker en leuker te vinden. Nu ga ik zoveel knuffels en kusjes halen als ik kan. Ook ’s avonds is er nog een uitgebreide knuffelpartij voor ik op mijn dekentje ga sabbelen en ik afdrijf naar dromenland.
Papa is dan weer beter als wandelmaatje, hij doet net meer toertjes met me dan mama, ik mag overal snuffelen en loop in ruil heel mooi mee aan de lijn. Het passeren van andere hondjes begint ook beter te gaan, soms heb ik ze zelfs niet eens in de gaten. Ik luister ook al beter als ik geroepen wordt, in het begin vond ik dat nutteloos, maar toen bleek dat er al eens een vleesje of snoepje aan vast zat, veranderde ik van mening, ik ga nu onmiddellijk kijken wanneer ik mijn naam hoor, wie weet val ik dan weer in de prijzen haha.
Ik heb ook ontdekt dat ik best een goeie sous chef ben. Wanneer mama aan het eten begint, ben ik niet meer uit de keuken weg te slaan, ik sta volledig ter beschikking als voorproever of opruimer wanneer ze morst. Ik werk dus best hard.
Gisteren ben ik voor het eerst naar de dierenarts geweest. Eerst vond ik het niet zo fijn, want ik moest op de weegschaal, en zeg nu zelf, wie staat daar nu om te springen….
Ik zal toch een beetje op mijn lijn moeten letten volgens de dokter, dus mama zet mijn snoep op rantsoen pfff.
Er werd naar mijn hartje geluisterd, omdat er in mijn verleden hartruis was vastgesteld maar de dierenarts zei dat er niks abnormaals meer te horen is. Ook mijn heupen en knieën zijn goed.
De dierenarts vond dat mijn vacht er heel mooi uit ziet, dik en glanzend, dat vond ik een mooi compliment dus ging ik op mijn rug liggen zodat hij ook mijn prachtige onderzijde eens kon bekijken.
Naar het schijnt heb ik ook een vaccinatie prik gekregen, maar daar weet ik niks van want toen werd ik geknuffeld door papa.
Verder zei de dierenarts dat ik idd onder ‘moeilijke rassen’ val, maar dat er maar weinig honden zijn, zelfs onder de ‘goede rassen’, waar hij zo makkelijk mee kan werken als met mij.
Papa en mama waren heel trots op mij, en ik kreeg een extra wandeling als beloning.
Ik ben nu heel gelukkig met mijn nieuwe gezin, ik weet nu dat ik graag gezien wordt, en dat ze me nooit in de steek zullen laten. Ik ben dus heel braaf wanneer ik alleen thuis ben, want ik weet dat ze altijd terug komen.
Ze zeggen dat het voelt alsof het voorbestemd was dat ik bij hen terecht kwam, want het voelt alsof ik hier altijd al geweest ben, dat ik hier thuis hoor.
Nu ga ik gauw verder met mijn favoriete bezigheid : spelen en zonnen in de tuin, want het zonnetje komt kijken, dus relax tijd.
Groetjes aan alle diertjes en verzorgers,
Dikke poot en grote slebber,
Angel